زخمِ تبر ..

بسمه تعالی

حرفِ ناسنجیده وقتی از دهان بیرون رود
مثلِ تیـری تنـد ، بیجا از کمان بیرون رود

نفسِ خامِ ما نخواهد پُخت در این خاکدان
از تنورِ سرد ممکن نیست نان بیرون رود

جسمِ سوزانِ مرا  تا خاک بیرون افکند
از خیالاتِ هُما هم ، استخوان بیرون رود

دل که از زلف اش بر آمد ، روی آرامش ندید
وای بر مرغی که شب ، از آشیان بیرون رود

رویِ آتشناکِ او هر جا نمایان می شود
بیدرنگ آیینه از آیینه دان بیرون رود

وقتی از زخمِ تبر بی تاب گردد شاخِ گل
بلبلِ آزرده دل از بوستان بیرون رود

 در بهار زندگانی دست خالی  هر که شد
زَردرو از باغِ دنیا  چون خزان بیرون رود

جاودانی نیست عمرِ آدمی  در زندگی
هر که آید ، عاقبت از این جهان بیرون رود

عشق را وقتی تراشیدند سنگ کعبه شد
جانِ جانان  تا شبی   از قابِ آن بیرون رود