ماهِ نو ..

بسمه تعالی

شبِ عید آمد و ساقی شرابِ نو مُهیّا کرد
دلِ افسرده ی ما را به یک پیمانه احیا کرد

خمار آلود بودیم  و  سرِ خمیازه پردازی
لبِ ما بست ساقی تا دهانِ شیشه را وا کرد

شبیهِ خضر از معماری عمرِ جاودان بخشید
معمایی که با یک جرعه تعمیرِ دلِ ما کرد

به شکرِ آن میِ لعلی که در زیرِ نگین دارد
در و دیوارِ این میخانه را یاقوت سیما کرد

فسادِ کینه را از دل به آبِ زندگانی شُست
به رسمِ میهمان آمد ، درونِ سینه مأوا کرد

جهان را با همه زیبایی از بد مستیِ آدم
مثالِ چشمِ سوزن تنگ ، بر چشمِ مسیحا کرد

به زهدِ خشک چون تسبیح در دل صد گره را دید
عبادت را به مستان داد و ما را نیز رسوا کرد

عجب عیشی ست ماهِ نو که امشب پیش رو داریم
به رقص آورد اربابِ طرب را جمع یک جا کرد

تمامِ آفرینش در دلت گنجینه ی گنج ست
نباید غیرِ خویش از دیگران چیزی تمنّا کرد